“Ik wil een vrouw” – De toenemende vraag naar diversiteit in topfuncties

Maar de zin valt de laatste tijd opvallend vaak…Niet privé, maar in de context van werving: als uitgesproken eis bij het invullen van finance- en risk-posities voor onze klanten. Waar het in eerdere jaren klonk als wens of randvoorwaarde (“alles gelijk, dan graag een vrouw”), lijkt er nu sprake van een verschuiving. Steeds vaker wordt gender expliciet genoemd als criterium – en soms zelfs als voorwaarde. Inclusiviteit is daarin de verklaring.

En laat ik helder zijn: ik geloof in een inclusieve arbeidsmarkt. Diversiteit in teams versterkt het denkvermogen, de besluitvorming én de prestaties. Een meer diverse top is wat mij betreft geen wensbeeld, maar een noodzakelijke realiteit.

Zelfs met jarenlange ervaring in werving blijft het een stevige uitdaging om aan de groeiende vraag naar vrouwelijke kandidaten te voldoen.

Want hoe geef je invulling aan een terecht streven, als het wringt met de realiteit van een krappe markt? Ook leidt het soms tot lastige vragen. Wat betekent het als je vasthoudt aan een vrouwelijke invulling van een toppositie, terwijl in specifieke functies soms 20% van de beschikbare populatie vrouw is? Maak je het jezelf als organisatie dan niet onnodig moeilijk?

Diversiteit draait ook om cultuur, perspectief, leeftijd, achtergrond, ervaring en nog veel meer. We mogen de wens om diversiteit ook niet verwarren met het idee dat iets beter is, alleen maar omdat het lastiger te vinden is. Want dat is waar het nu soms op begint te lijken: hoe kleiner de doelgroep, hoe groter de wens.

Tegelijkertijd begrijp ik de reflex. Organisaties worstelen met hoe ze invulling geven aan hun eigen ambities op het gebied van diversiteit.
Recruitment lijkt dan het snelst bij te sturen instrument, gender een (vaak) eenvoudig te duiden variabele.

Diversiteit bouw je niet bij elke nieuwe vacature, het begint eerder.
Bij opleiding, bij doorstroom, bij behoud. Bij het kritisch durven kijken naar de eisen die we zelf stellen. Dat vraagt om een open gesprek. Want wie zegt dat er geen vrouw beschikbaar is, heeft vaak gewoon (nog) niet goed gezocht.

Misschien is de échte opdracht wel deze: niet harder zoeken naar wat schaars is, maar zorgen dat wat wél aanwezig is, ook gezien, erkend en benut wordt.

Niet door de lat te verlagen of door eisen los te laten — maar door ruimte te maken in het systeem zelf. Voor doorstroom, voor zichtbaarheid, voor rolmodellen.

Want wie denkt dat inclusiviteit iets is dat je alleen in de werving oplost, mist het grotere plaatje.